(“ Antisrpski karakter AVNOJ-a “- 10.6)

Rezolucija Saveta Evrope sa početka 2006. o zločinima komunizma protiv sopstvenog naroda u prošlosti obavezuje sve bivše socijalističke države da još jedanput utvrde te zločine i zločince i tako ideološki osude to vreme i izbrišu ga iz istorije. Pošto, naravno, zločina i zločinaca te vrste u Srbiji nema, a mora ih biti, došlo je do “poplave” novih “hocus- pocus” dokumenata, planova, dogovora itd. iz kojih treba da se vidi kako su Tito i KPJ hteli da unište Srbe i Srbiju. Raspisali su se o tome mnogi pisci , pa čak i oni čije je pero odavno zarđalo, kao B.Jovanović. Novi “dokazi”su vecinom “rekla – kazala”. Tako je sa svim poplavama - uvek nose i ostavljaju nam đubre.

Polemisati s ovako “maštovitim” piscima nije lako ali postoji nacin - treba ih iz sveta opsena dovesti u svet stvarnosti. Pa, da vidimo kako se ta “antisrpska” politika Tita, KPJ i Kominterne odrazila na život srpskog naroda u praksi. Mora da su Srbi prošli ko ”bos po trnju”. Pa evo, nabrajam te ”trnove”!

Prvo, Tito, komunisti i partizani su tokom NOR 1941. – 1945. obnovili srpsku nacionalno – istorijsku posebnost i državu, koje je monarhija 1918. ukinula u ime ”državnog centralizma i integralnog jugoslovenstva” ili “jedan narod - tri plemena”. Srbi ponovo imaju državu od 1945. To je Narodna republika Srbija.

Drugo, srpske teritorije okupirane i anektirane 1941. od strane Nemaca, Italijana, Mađara, Bugara i NDH (KiM, Banat, Bačka, Srem, pirotski i bosilegradski srez) oslobođeni su i ušli ponovo u sastav Srbije. Inace, Italija je 12.avgusta 1941. kraljevskim dekretom KiM bila pripojila Albaniji.

Treće, odmah po oslobođenju zemlje i ulasku KiM u sastav Srbije nezadovoljni balisti, tražeći nezavisnost, digli su krajem decembra 1944. oružanu pobunu koja je zahvatila veći deo KiM. Tito je odmah zaveo vojnu upravu i formirao komandu vojne oblasti. Pobuna je slomljena marta 1945. kada su uništene balističke i ostale reakcionarne bande. To je bila jasna i trajna Titova poruka čije je Kosovo i kakav mu je status! Od tada, pa sve do danas, KiM je sastavni deo Srbije. To je, naročito posle donošenja Ustava 1974., prihvaćeno i od većine albanskog stanovništva. Ustav 1974. je u praksi ostvario ideju “više od autonomije, manje od nezavisnosti” odnosno “suštinsku autonomiju”, što je dobro funkcionisalo, ali su to srpski nacionalisti i albanski separatisti napadali kao osice, što će dovesti do današnje kosovske drame.! Danas je Kosovo po Ustavu iz 1974. program vlade Koštunica – Tadić (za ovog drugog nisam siguran, S.M.!) ali to kasni za Titom nekoliko decenija.

Četvrto, Srbi su kao najbrojniji južnoslovenski narod dali najveći doprinos i žrtve za oslobođenje i stvaranje nove Jugoslavije, što su ostali narodi i narodnosti cenili i poštovali. To se najbolje izražava u činjenici da su Srbi kao narod imali tri nacionalne države. Pored Srbije, to su i Hrvatska i BiH, koje su po republičkim ustavima bile države Hrvata i Srba, odnosno Srba, Muslimana i Hrvata. To nije bilo samo formalno jer su Srbi kao konstitutivni narod bili ravnopravno zastupljeni u svim republičkim organima zakonodavne, izvršne i sudske vlasti itd. Time je stavljena tačka na staru nacionalističku laž o Srbima „ Pobednici u ratu, poraženi u miru„.

Peto, najznačajni rezultat „antisrpske“ politike KPJ i Tita je snažan razvitak materijalnih proizvodnih snaga i radikalne promene u privredi Srbije, brza industralizacija, kao i brza strukturalna promena stanovništva i brzo podizanje njegovog standarda , obrazovanja i zdravstvenog stanja. Srbija je izašla iz opšte zaostalosti u kojoj je bila pre drugog svetskog rata. I sve druge republike, a posebno nerazvijene i pokrajina Kosovo, ostvarile su to isto. Od 1952.do 1990. društveni proizvod Jugoslavije uvećan je 6,1 puta (u Sloveniji 6,6, Hrvatskoj 5,7 a u Srbiji bez pokrajina 6,2 puta). Najbrži rast DP Jugoslavije bio je u periodu 1956 - 1965 (prosečno godišnje 7,4 %), a najviši je bio u Srbiji ( 8,1 %) itd. ( Statistički godišnjaci Saveznog zavoda za statistiku, Beograd). Srbija danas živi i preživljava trošeci ono što je stvoreno u Socijalističkoj republici Srbiji.

Šesto, istinu o Jasenovcu prva je obnarodovala u svom izveštaju Zemaljska komisija za utvrđivanje zločina okupatora i njihovih pomagača koju je osnovao ZAVNOH još tokom rata a na osnovu odluke AVNOJ iz decembra 1943 (Prvo i Drugo zasedanje AVNOJ). Tada je i utvrđen broj od 750.000 ubijenih Srba, Jevreja i Roma. Posle rata taj izveštaj sa spiskovima ustaških zločina i zločinaca u pojedinostima objavljen je i štampan kao posebna knjiga, što su učinile i ostale zemaljske komisije, kao i državna komisija koju je osnovao AVNOJ. Spisak ratnih zločinaca sa detaljnim opisom njihovih zlodela nalazi se i danas u Arhivu Srbije (ranije Jugoslavije). Čudi me da vrsni publicista – istoričar B.Jovanović ne zna za to. Mnoge zločince s tog spiska stigla je zaslužena kazna jer je Titova Jugoslavija bila uporna u njihovom pronalaženju, dovođenju pred sud ili likvidaciji, kao što je slučaj sa zaostalim bandama posle rata ili kasnije ubacivanim u zemlju.